Als je nu moest kiezen tussen je man of jezelf?

Soms is het zichtbaar voor de omgeving als iemand verslaafd is, maar verslavingen kunnen ook lange tijd verborgen gehouden worden. Voornamelijk bij gedragsverslavingen (bijv. gok-, werk- of social media verslaving) kan het jarenlang duren voordat iemand het (bij toeval) ontdekt. Dat is een logisch gevolg, of een symptoom, van de ziekte: zolang die verborgen is, kan die aanwezig blijven. Verslavingsproblematiek ontstaat en groeit geleidelijk en het verhullende gedrag ‘groeit’ mee. De problemen zijn dus niet vanaf dag 1 zichtbaar en ook niet op dag 2 of 3… Het wordt steeds een beetje groter.

Schokkend

Tot er een punt komt waarop de gevolgen (bijv. leugens, geldproblemen) te groot en complex worden om nog goed te kunnen verbergen. Er beginnen gaten te vallen in het verhullende verhaal en achterdocht ontstaat bij de partner of omgeving. Als je als partner uiteindelijk ontdekt dat je man verslaafd is, en ook al voor langere tijd, kan dat schokkend zijn. Behalve dat je ineens allerlei verschillende, verwarrende emoties voelt door wat je nu weet (pijn, verdriet, schaamte) gaan er ook allerlei vragen door je hoofd: “Hoe kon hij dit doen?”, “Waarom heb ik het zelf niet eerder gezien?”, “Waarom vertrouwt hij mij niet?”, “Houdt hij dan niet van mij?”, “Hoe moet het nu verder?”, “Hoe komen we hier van af?”, “Hoe lang speelt dit al?”… Dit zijn maar een paar voorbeelden van vragen die zich kunnen aandienen. Je hele wereld staat op z’n kop en niets lijkt meer logisch.

Het helpen zit ons in het bloed

Het is dan super belangrijk dat je genoeg aandacht aan jezelf gaat besteden. Wij partners zijn er meestal heel goed in om voor anderen te zorgen en vergeten daarbij gauw (en graag) onszelf. “Het helpen zit ons in ons bloed”. 😉 Het is heel begrijpelijk dat je je zorgen maakt om je man, die is ziek en ja, hij heeft hulp nodig. Dat zal iedereen kunnen inzien. Maar die hulp moet niet van jou komen! Natuurlijk kun je wel samen op zoek gaan naar een goede kliniek die hem kan helpen, of kun je samen naar de huisarts gaan voor een gesprek.

Maar leg de verantwoordelijkheid voor het regelwerk bij hém. Laat hem de keuzes maken. Dit kan best een uitdaging voor je zijn. Kriebelt het al bij de gedachte hieraan? Zijn probleem is toch ook veel groter dan het jouwe? Ik begrijp je wel, hij is verslááfd. Maar geef ook dit toe: hem helpen kan jou mooi weghouden van je eigen pijn. Even een afleiding zijn.

Want jij voelt je ook wel echt heel slecht: je gaat wel door, maar voelt je ook gekwetst, verdrietig, bezorgd, verward door alle vragen die je hebt. En dat is niet niks, hoor. Je hebt alle recht om je zo te voelen. Dat mag! Dat is logisch, kom op…

Wie kies je?

Dus daarom: je mág zorgen voor jezelf, je mág nu eerst kiezen voor jezelf. Als je niet eerst goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor een ander zorgen.

Als je nu moest kiezen tussen je man of jezelf… Wie kies jij dan?

<h2 class="blfe-post-header-title-inner"><a >Misschien vind je dit ook interessant:</a></h2>