Wanneer binnen een gezin of familie iemand verslaafd is geraakt, is het vaak ook het gezin of de familie (of goede vriend) die deze verslaving mede in stand houdt. Uiteraard onbedoeld; Je wilt hem juist helpen.
Geld uitlenen, excuses verzinnen en verontschuldigen naar anderen voor het gedrag van de verslaafde, hem geen vragen durven stellen over zijn gedrag of keuzes want bang om hem te kwetsen, het gedrag dat jou wel steeds weer kwetst accepteren uit angst om alleen gelaten te worden. Het zijn een paar voorbeelden van gedrag wat naasten kunnen vertonen. Het creërt situaties die er mede voor zorgen dat de verslaafde zijn gang kan blijven gaan. Het lijkt op dat moment te zorgen voor “even weer wat adem”, maar eigenlijk vergroot het de bezorgdheid juist. Als partner of naaste weet je ergens wel dat het niets oplost, en toch doe je het maar (weer). En de verslaving kan blijven gedijen.

Zo dacht ik zelf jarenlang, vanuit de onzekerheid die ik voelde over mijzelf, dat ik het zonder mijn man niet kon redden. Deels kwam dit gevoel van onzekerheid vanuit mijzelf, deels was het versterkt door het fenomeen Gaslighting (op een later moment zal ik schrijven over Gaslighting). Dus accepteerde ik zijn woorden en excuses voor gedrag wat mij flink kwetste, deed mijn best zijn woorden te geloven en liet het daarbij. Maar prettig was het eigenlijk echt niet. Dat onze relatie niet altijd fijn was, dat was gewoon iets wat erbij hoorde. Ik had tenminste een relatie, onze kinderen een papa en mama. In iedere relatie was bovendien wel eens ruzie toch? En zo kon de verslaving blijven. Heel erg lang… Ik had het niet door en ergens wilde ik het ook niet zien, ik durfde mijn grenzen, die ver overschreden werden, niet aan te geven. Bang om iets stuk te maken.