Toen ik pas de verslaving van mijn man ontdekt had, was ik kwaad, verdrietig, geschokt en, nou ja, volgens mij voelde ik alle vervelende emoties wel die er te voelen zijn. Het was een hel… Het verbaasde dus mijzelf dat ik tussen al die pijn en boosheid van mij door, begon te merken dat ik hem wilde helpen. Ondanks dat ik mij zo door hem beduveld voelde, wilde ik hem helpen, want hij was ziek…

Waarschijnlijk wil jij je partner ook helpen, nu je eindelijk weet dat hij ziek is, ondanks je pijn en verdriet. Bijna iedereen die hiermee te maken krijgt, gaat dat willen, op een bepaald moment. En dat is heel lief van ons . Maar ik zal je moeten teleurstellen: wij kunnen onze partners niet helpen met hun herstelproces. Ik kon dat toen niet, en jij nu niet. Sterker nog, als je hem wel “helpt”, zal dit averechts werken! Want als je hem dingen uit handen gaat nemen, situaties voor hem controleert en triggers uit de weg ruimt, of hem niet meer “lastigvalt” met jouw emoties, dan ontneem je hem juist de kans om te leren hoe hij op een gezonde manier met zulke dingen om kan gaan, zonder terug in zijn verslaving te duiken.

Probeer je “helpdrang” dus te bedwingen , zodat je je partner juist kunt steunen! Steek jouw aandacht zoveel mogelijk in jezelf: jij hebt zelf ook heel wat te verwerken…  Je mag hem hier trouwens best uitleg over geven: dat je hem wel zou willen helpen, maar dit toch niet doet, omdat je hem toewenst dat hij leert leven zonder verslaving. Men zegt niet voor niks nog altijd: “al doende leert men”… (die moet je dan misschien wel even wat vriendelijker verwoorden :))En weet je: als het jou lukt om je helpdrang in toom te houden en deze uitleg aan hem te geven, dan heb je hem stiekem tóch geholpen!